Skąd wziąć pieniądze na PDG

- na pewno nie z dodruku pustego pieniądza !

Nawiązując do naszej wczorajszej dyskusji w Internecie na temat „Nowej architektury monetarnej” w kontekście Podstawowego Dochodu Gwarantowanego (PDG), pozwoliłem sobie zrobić analizę budżetu państwa za rok 2015 oraz alternatywną wizję tego dochodu – skąd wziąć pieniądze na PDG.

Tabela 1.

Dochody państwa prawie w 90% pochodzą z podatków, na każdego obywatela Polski jest to 7,7 min zł. Płacimy ok. 22% przy zakupie niemal każdego towaru oraz 19% za to, że mamy możliwość pracy. Niewielka pozycje stanowi dywidenda państwa, podatek od kopalin i dochody jednostek budżetowych ( jakoś państwo o to nie dba).

Alternatywa jest likwidacja VAT, CIT i PIT w zamian za jeden prosty podatek obrotowy. Do wyliczeń przyjąłem 17% od PKB, liczony według metody produkcyjnej. oblicza się go odejmując od produkcji całkowitej - wartość dóbr i usług zużytych do tej produkcji. PKB jest więc sumą wartości dodanej wytworzonej przez wszystkie podmioty gospodarujące - według następującego wzoru:

PKB = produkcja globalna kraju – zużycie pośrednie = suma wartości dodanej ze wszystkich gałęzi gospodarki krajowej.

Zakładam, że taka forma podatku, płaconego automatycznie przy transakcji sprzedaży przyczyni się do likwidacji szarej strefy, którą szacuję na 20%. Po stronie przychodów uwzględniłem „łup banksterski” wyliczony przez Józefa Kamyckiego. Zwiększyłem też udział dywidendy państwa w budżecie, uważając, że sprawne, suwerenne i dobrze zarządzane państwo powinno wypracować dywidendę na wysokim poziomie. Jednym ze źródeł takiej dywidendy będzie możliwość kreacji pieniądza przez bank państwowy (oprocentowanie kredytów, kapitalizowanie gospodarki przez udział państwa w spółkach). Dodatkowe dochody widzę w opłatach celnych, które powinny chronić polska gospodarkę, a jako że jesteśmy krajem w znacznym stopniu samowystarczalnym, cło per saldo powinno być dodatnie.

Tak skonstruowany budżet daje wpływy rzędu 430 mld zł.!, według obecnego stanu możliwości gospodarki i wytworzonego PKB.

Tabela 2.

W tabeli 2 pokazałem „Wydatki sztywne (prawnie zdeterminowane) w budżecie państwa w roku 2015” ze strony” Biura Analiz i Dokumentacji, Zespół Analiz i Opracowań Tematycznych

Proszę zwrócić uwagę na szalony brak równowagi miedzy dochodami budżetu a wydatkami (dochód 297 mld, wydatki 394 mld)!

„Racjonalizując” wydatki budżetowe kierowałem się szukaniem pieniędzy na GDP. Wszystkie koszty związane ze świadczeniami socjalnymi i emerytalnymi plus koszty obsługi tej sfery, to obecnie prawie 1 bilon złotych, co w przeliczeniu na głowę mieszkańca Polski daje ok. 2570 zł rocznie. Przy założeniu likwidacji wielu zbędnych stanowisk w administracji (opcja tzw. oszczędnego państwa) i zwiększeniu dochodów (tab. 1), jest możliwe wygenerowanie GDP na poziomie 9600 zł rocznie czyli 800 zł na miesiąc.

O pozytywnej stronie GDP nie będę się tu wypowiadał.

Można to sobie odpuścić, ale że pieniądze na ten cel będą pochodzić głownie z podatków i częściowo z dochodów państwa, to rezygnując z GDP można obniżyć podatki do naprawdę niskiej skali. Problem tkwi w socjale, a właściwie w jego obsłudze, w rozbudowanej administracji ZUS, komisjach, funduszach itd. dalej itp.

To prosty automatyzm, o który społeczeństwo jako całość powinno decydować w referendum: albo chcemy więcej GDP i płacimy większe podatki na rzecz dobra wspólnego – albo minimalizujemy podatki i zobowiązania wobec państwa (czyli wobec siebie nawzajem) i każdy jest skazany na własne siły i umiejętności.

Uważam, że dużo racjonalniej i mądrzej jest dać każdemu minimalne pieniądze na życie, to co się należy z tytułu przynależności do narodu, jasko dziedzicowi tej ziemi i spadkobiercy kultury materialnej i duchowej swoich przodków – niech się tymi pieniędzmi rządzi jak chce, ale niech kupi te usługi i dobra, które uważa za najbardziej jemu potrzebne. Niech go państwo nie wyręcza w jego wyborach (lekarz rodzinny, szkoła bez wyboru, obowiązkowe sanatoria itp.). Z drugiej strony niech państwo mnie karze obywatela za to, że pracuje (podatki, składki) i nie zabezpiecza jego starości.

Nie każdy pracować musi, bo przy obecnym rozwoju technologii i organizacji pracy, praca będzie stawać się dobrem rzadkim! Można sobie wyobrazić fabrykę przyszłości gdzie będą 2 etaty: dla psa pilnującego fabryki i człowieka, karmiącego psa!

Ale jeśli ja będę chciał pracować to muszę to wymogów współczesnego rynku dostosować się swoim wykształceniem i intelektem. To jest moja inwestycja w coś, co się nazywa „kapitałem intelektualnym” A wtedy część swoich zarobków będę inwestował w firmę w której pracuję (spółki właścicielsko pracownicze) bądź w innych dobrach przynoszących zysk w przyszłości. Bo w takim kapitale rzeczowym czy produkcyjnym będą moje pieniądze na starość. A kiedy zemrę niespodziewanie, to mój kapitał odziedziczą dzieci.

Tak postrzegam prawdziwy wolny rynek, normalny kapitalizm i zdrowe stosunki pracy oraz normalizacje relacji międzyludzkich.

Zastrzegam, że nie jestem ekonomistą, nie znam się na budżecie, więc nie czepiajcie się szczegółów. Pewnie jest w tych wyliczeniach wiele błędów: nie wiem skąd taka nierównowago budżetowa, gdzie są ukryte środki na szkolnictwo i rozwój nauki.

Ale to tylko mój kierunek myślenia, inne spojrzenie na konstrukcje państwa.

W naszych konfederackich rozważaniach, musimy i takie rozwiązania brać pod uwagę!