Analiza obecnej sytuacjo środowisk alternatywno-opozycyjnych do kolejnych grup trzymających władze wykazuje problem współpracy i konsolidacji pod wspólnymi hasłami i programami.

Największym problemem jest tu EGO poszczególnych liderów i partykularne interesy każdej grupy, organizacji.

Problem jest chyba na tyle istotny, że te destrukcyjne działania, niewątpliwie wzmacniane przez odpowiednie służby kompletnie paraliżują liczne inicjatywy oddolnych działań w obronie zwykłego obywatela.

Żyjemy w kraju który w szczególny sposób został obezwładniony wrogimi działaniami na wielu płaszczyznach, od ekonomicznej do militarnej przez wieloletnie oddziaływania z premedytacją przeprowadzanych operacji na różnym poziomie.

Media są jednym z najważniejszych elementów w tym podboju, stając na straży tego porządku rzeczy. I tu nie ma niemal wyjątków. Nieliczne alternatywne zrywy, portale, próby budowania niezależnych TV są szczątkowe i o ograniczonym zakresie działania, jednak świadomość budzi się, w nie wystarczającym, ale szybkim tempie. Dużą rolę odgrywa tu internet i liczne portale społecznościowe, które choć są też z tej samej stajni, jednak na tym etapie działania powodują że alternatywna wiedza i wiadomości rozpowszechniane są dosyć sprawnie.

Niestety, ale sytuacja ta powoduje że każda inicjatywa która zaczyna kiełkować, jest w jakiś dziwny sposób demontowana, zazwyczaj wewnętrznie przez brak możliwości zawarcia kompromisu, czy też ustalenia wspólnych celów i sposobów realizacji.

Cecha ta jest niesamowicie skutecznym elementem destrukcji tego typu inicjatyw.

Stąd wychodząc na przeciw temu zjawisku powstał projekt opracowania systemu eliminującego problemy wzajemnych relacji i wpływów EGO na proces konsensusu i wyboru drogi do osiągania wspólnych celów. System Dyskusyjno Decyzyjny. Jego zakres działania ma być dużo szerszy niż przytoczony poniżej opis, ale na potrzeby tego artykułu wystarczą następujące informacje.

SDD ma w swoich założeniach działać jako płaszczyzna budowania porozumienia i wyłaniania kompromisu, najbardziej zbliżonego do konsensusu.

Ten fragment systemu ma działać w następujący sposób:

Powstaje inicjatywa kwestii (problemu) który powinien znaleźć rozwiązanie w ramach grupy uczestników tego systemu. Aby kwestia ta stała się przedmiotem dyskusji i opiniowania, musi znaleźć akceptację ustalonej liczby uczestników procesu, przyjmijmy że są to 3 osoby.

Osoby te stanowią jednocześnie zespół realizacyjny, ponieważ musi znaleźć się ktoś, kto wnioskując daną kwestię jednocześnie decyduje się pilotować projekt w aspekcie realizacyjnym.

Jeśli nie będzie osób które zajmą się daną kwestią, jej dalszym losem, podnoszenie kwestii pozbawione było by sensu, a dyskusje nad nią stratą czasu. Więc aby dana kwestia została przyjęta do grupy Dyskusyjnej, musi zostać zaakceptowana przez grono osób podejmujących się roli realizatorów kwestii. Grono to może się w późniejszych etapach pracy nad kwestią zmieniać zgodnie z określonymi regułami.

Kwestia trafia pod publiczną dyskusje, gdzie według określonych zasad jest oceniana (tu są różne propozycje, m.in. analiza SWOT) i na skutek tego procesu dyskusyjnego powstają wprowadzane zmiany i różne opcje związane z dopasowaniem/zmianami w sposób taki, aby każdy uczestnik dyskusji mógł przedstawić swoją wersję, czy opcję związaną z daną kwestią. Każda wypowiedź i propozycja, jak również każda opcja będąca w zakresie dyskusji jest oceniana systemem priorytetowania, przez punktację Z jaką uczestnicy oceniają dane proponowane rozwiązanie.

Punktacja ta zmienia pozycjonowanie opinii, dając możliwość wyeksponowania tych, które mają większą preferencyjność i akceptowalność uczestników.

Po ustalonym okresie dyskusyjnym i zebraniu propozycji zmian/dopasowania danej kwestii do wymagań/opinii uczestników przedstawione rozwiązania podlegają ocenie przez głosowanie, w oparciu o decyzje oceny poszczególnych opcji.

System punktowania opiera się na zasadzie przyznawania punktów o zróżnicowaniu w skali np. od 1 do 5, przez co efektem jest wyłonienie opcji, która może nie otrzymać nawet 1 maksymalnej oceny, ale mieć najwięcej punktów wśród wszystkich opcji. Rozwiązanie to wyłania opcje które są najbardziej akceptowalne przez uczestników. Zauważmy że system wyboru tylko jednej opcji, to znany nam system większościowy który nie jest reprezentatywny ani akceptowalny przez wszystkich, czy nawet większość. System ten powoduje podziały i rozłamy w każdej grupie, tworząc dwa zwalczające się obozy ze względu na promowanie skrajnych rozwiązań. Jest to szczególnie widoczne w działaniach politycznych – zarówno u nas w kraju, jak i szczególnie w krajach gdzie istnieje system JOW z większościowym systemem głosowania.

System preferencyjny idzie inną drogą. Przez zróżnicowaną i wielopunktową ocenę, proces wyboru staje się wyborem optymalnym, akceptowalnym i bardziej zgodnym z preferencjami uczestników procesu. Wybierana opcja która zdobywa największą ilość punktów jest rozwiązaniem optymalnym z punktu widzenia grupy uczestników procesu. Nie będę się tu rozpisywał nad strategicznie pozytywnym aspektem tego rozwiązania, każdy chyba zdaje sobie z tego sprawę. Jest to bardzo znaczący element, który miałby wpływ na budowanie współpracy i współdziałania w szerokim kontekście działań społeczności uczestników systemu. Wyobraźmy sobie działanie takiego systemu głosowania w Ordynacji Wyborczej..

Ciekawe gdzie znalazły by się wiodące partie systemu politycznego :).

Głosowanie zmian kwestii i opcji z tym związanych może dzielić się na elementy zagnieżdzone, czyli poszczególne rozwiązania mogą podlegać takiemu samemu procesowi jak kwestia pierwotna, aby doprecyzować propozycje czy opcje pierwotne. Ocenie podlegać będzie cały proces dyskusyjny, którego celem jest wyłonienie rozwiązania które będzie rozwiązaniem najbardziej reprezentatywnym dla całej grupy.

Po głosowaniu ustalony wynik zostanie zaraportowany i ogłoszony i w odpowiedniej procedurze przekazany do realizacji przez zespół realizacyjny. To tak w skrócie.

SDD ma być elementem znacznie szerszego projektu który ma mieć wiele warstw działania, gdzie zastosowanie podstawowe ma być w warstwie organizacji i ugrupowań gromadzących członków-uczestników procesu, jak również w warstwie sieciowej – gromadząc jako uczestników reprezentantów tych organizacji, grup i osób fizycznych jako uczestników sieciowej wersji systemu SDD. Podejmowane przez reprezentantów decyzje były by efektem uzgodnień w macierzystych organizacjach, a proces dyskusji na wyższym poziomie byłby obserwowany i komentowany na poziomie organizacji i ich członków.

Rozwiązanie sieciowe współpracy wykazywało by się pełną autonomią i niezależnością każdej organizacji i grupy w swoich poglądach czy programach działania.

Każda z nich jednak może wziąć udział w SDD, aby w sposób niezależny i niezawisły przedstawić swoje racje i argumenty z taką siłą, aby to zaowocowało przyjęciem propozycji danej organizacji. Siłą przekonania innych jest więc argumentacja i udowodnienie logicznej przewagi danej koncepcji.

Tylko i wyłącznie. Ocena i wynik końcowy w sposób jednoznaczny wskaże system.

Rola EGO i liderów ograniczy się tylko do merytorycznej argumentacji.

Przedstawiony schemat sieciowy wskazuje właśnie takie rozwiązanie – wyłonieni reprezentanci organizacji pracują w ramach sieciowego SDD w szerszym zakresie kompetencji opracowując kwestie która w podobnej procedurze jak w organizacji pierwotnej ma szanse zaistnieć w sieciowej wersji.

Jakie plusy takiego rozwiązania?

Proces deliberacji wyłania rozwiązanie które łączy a nie dzieli, jest wynikiem kompromisu i rozwiązaniem najbardziej zgodnym z wyborami uczestników procesu.

Jakie są negatywy?

Trudno będzie osiągnąć pełen konsensus, ale też chyba nikt nie wyobraża sobie że takie rozwiązanie jest możliwe :).

Czy możliwe są inne rozwiązania?

Być może, wszyscy ich szukamy. To które przedstawiamy wydaje się optymalne, uwzględniając nasze ludzkie wady i zalety.